BJ Scott Satin Dolls Jazz Weekend De Knoet De Knoet Aarschot (10-08-2018) reporter: Freddie - photo credits: Geert (Knoet) info organisatie: De Knoet info band: BJ Scott © Rootsville 2018

Beverly Jo Scott werd geboren in Alabama en groeide op met blues, gospel en country. Na wat turbulente levensjaren kwam en bleef ze tenslotte in Europa en vestigde zich zelfs in België. Hier ontplooide ze zichzelf tot een onmiskenbaar talent en werd zo een veelgevraagde vocaliste op onze podia. Met het programma Satin Dolls keert Beverly Jo Scott terug naar haar geboorteland en meer bepaald naar de muziek van Billie Holiday en zangeressen als Nina Simone en Dinah Washington. Diva's die bij BJ Scott bovenin het laatje liggen. Naast BJ Scott bestaan deze 'Satin Dolls' ook nog uit zangeres Carem Araujo Santamaria, gitarist Patrick Deltenre en Trui Amerlinck aan de contrabas. Vandaag openen ze hier op het zomerterras van 'De Knoet' het welgekende jazzweekend.

Dus geen 'Alabama Shakes' maar 'Satin Dolls' op het podium en een blik op de setlist gaf dit meteen de bevestiging dat het Some Enchanted Evening zou gaan worden. Drie 'Satin Dolls' en een uitmuntend begaafd gitarist met Patrick Deltenre en zijn magische hollow body Gibson openen hier meteen met de jazzstandard 'You Go To My Head' uit 1938. Een nummer van J. Fred Coots en Haven Gillepsie dat onmiddellijk dat we uiteraard kennen in de uitvoering van Billie Holiday. Datzelfde jaar bracht Fats Waller een antwoord op dit nummer uit met 'You Went To My Head', een answer song dat in die tijd gebruikelijk was.

Dat Carmen Araujo Santamaria er niet gewoon maar bij zat om mooi te zijn bewees dit uitzonderlijk talent al meteen met 'Miss Celle's Blues' aka 'Sister ' uit de film 'Deep Purple', en meteen werd het muisstil hier op het terras van 'De Knoet'. Zelfs den Thesse staakte zijn verbale woordenschat. Talent in overvloed op dit jazz podium waarna de die Satin Dolls gezamenlijk 'Sugar' brachten. Daarna kondigde BJ Scott er eentje aan van Dinah Washington? Het zal dan wel zijn dat BJ de versie van Dinah komt te bewonderen maar 'Is You Is, Or Is You Ain't My Baby' is natuurlijk de chartbuster van saxofonist en bandleider Louis Jordan. Het adembenemende 'Strange Fruit' van Billie Holiday was voer voor Carmen en daarmee werd de aanklacht tegen het Amerikaans racisme nog eens in de spotlights gezet door een Billie anno 2018. Afsluiten doen deze 'Satin Dolls' hier het eerste gedeelte met Cole Porter's zijn 'Night and Day' uit 1932 met als gevolg een oorverdovend applaus.

Daar het in het eerste gedeelte nog bijzonder jazzy aan toe ging kozen deze 'Satin Dolls' voor het tweede gedeelte om er een portie blues in te gaan steken. Eerst kregen we nog een stukje rhyhtm 'n blues met Jimmy Webb's 'Do What You Gotta Do' uit 1968 waarna Cole Porter nog eens aan bod kwam met 'The Man I Love' en betoverde Carmen nogmaals iedereen met haar versie van 'Cry Me A River'. Bluesy time dan met 'Do You Move Me' en het meer hedendaagse 'Go To Hell', onze protest song aan de Europese geldpikkerij ;-) Met Nat Adderley's beroemde 'Work Song', in de versie van Nina Simone kwam er ook meer animo op 'het terras' maar voelde we het in onze kleinste teen dat het hier op zijn einde begon te lopen.

Toch nog een bijzonder magisch moment wanneer deze drie Satin Dolls met het in 1939 geschreven 'God Bless The Child' van Billie Holiday iedereen nog eens de adem afsnijden. Ik hoor het de Vic al zeggen...schoewen lieke. Dit kon Benoit toch zo maar niet voorbij laten gaan en klom dan maar als volleerd 'MC' de bühne op om nog twee bissers aan te kondigen. BJ Scott mocht dan zelf ook nog eens in de spotlights staan met een eigen original. What a day...and night en met de banner van Gevarenwinkel als blikvanger ging het dan maar richting auto. Trouwens een meer dan behoorlijke delegatie van het festival met het 'Kieken' dus Thesse ook met een bus van de Knoet naar het festival hé! Morgen The Nighthawks op het terras!

Bye Bye Blondie we love you so...